دستان همیشه خیس !

به طور طبیعی در طول روز بدن ما برای تنظیم دمای خود عرق می کند. چون یکی از روش های تنظیم حرارت بدن ما، تعریق است.

در بعضی افراد این تعریق در صورت و کف دست ها بسیار بیشتر از حالت طبیعی است، که این وضعیت "هایپرهیدروزیس" (Hyperhidrosis) نامیده می شود. در این حالت تولید عرق بسیار بیشتر از میزان مورد نیاز برای خنک کردن بدن است.

روند تعریق در بدن، با سیستم عصبی سمپاتیک کنترل می شود. این سیستم عصبی غیرارادی، حدود 5 میلیون غده عرق را در سراسر بدن تحت کنترل دارد که از این تعداد دو سوم آنها در دستان ما قرار دارند. پزشکان متوجه شده اند، فعالیت بیش از اندازه این اعصاب سبب تعریق بیش از حد می شود، ولی درباره علت این مسئله هنوز به نتیجه قاطعی نرسیده اند. هر چند تحقیقات نشان داده ژنتیک در این میان نقش بسیار مهمی دارد.

علاوه بر استرس بعضی از مواد غذایی می‌توانند عامل رطوبت دست‌ها باشند.
بعضی بیماری‌ها نیز می‌توانند زمینه ساز رطوبت زیاد دست‌ها شوند که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به پرکاری تیروئید اشاره کرد که مجموعه اعمال متابولیسمی بدن را افزایش می‌دهد.

رطوبت دست‌ها مشکلات متعددی از زمینه شغلی تا زندگی روزمره را در پی دارد. در واقع، بسیاری از فعالیت‌های روزمره به دلیل این تعریق زیاد کف دست‌ها غیر ممکن می‌شود. این مسئله همچنین می‌تواند منشأ ترس، نگرانی و به تدریج انزوا اجتماعی شغلی شود.

در طی سال های گذشته، روش های متنوعی برای درمان این مشکل استفاده شده است، از جمله استفاده از درمان های گیاهی، محلول های مختلف، درمان های خوراکی و ...، ولی هیچ یک برای مدت طولانی مؤثر نبوده اند.

داروهایی نظیر آتروپین برای مدتی امید بخش به نظر می رسیدند، ولی این داروها عوارضی نظیر خشکی دهان، مشکلات ادراری و حتی افزایش خطر حملات قلبی را نشان دادند.

رایج ترین محلول موضعی، Drysol نام دارد. این محلول برای کاهش تعریق زیر بغل اثر بهتری دارد، ولی برای بهبود تعریق دست ها محدودیت دارد. برخی از انواع محلول های تجارتی نظیر Maxim هم در دسترس است که به دلیل PH بالاتر، کمتر باعث تحریک پوست می شوند.

بیماران قبل از این که به سراغ گزینه آخر یعنی جراحی بروند، باید این روش ها را امتحان کنند.

همچنین دستگاهی با نام تجارتی Drionic ساخته شده که این دستگاه با ارسال جریان برق به دست ها، غدد عرق را از کار  می اندازد.

بیمار برای رسیدن به نتیجه ی مطلوب، باید به دفعات از این دستگاه استفاده کند.

موثرترین و دایمی ترین روش برای درمان این حالت، جراحی است.

در گذشته جراحان برای درمان این بیماران، عصب سمپاتیک را در نقطه ای قطع می کردند. این روش مشکلات فراوانی نظیر مدت زمان طولانی عمل، طولانی بودن دوران ناتوانی و نقاهت پس از عمل، درد و نیز عوارض جانبی بسیاری به همراه داشت.

در طی 10 سال گذشته روش های جراحی بسیار ظریفی ابداع شده که با بُرش های بسیار کوچک انجام می شود و بیمار 2 ساعت پس از عمل از بیمارستان مرخص می شود.

این روش ها بسیار مفید، دایمی و دارای عوارض بسیار کمی هستند و به دلیل برش بسیار کوچک برای جراحی، از لحاظ زیبایی هم مشکلی برای بیمار ایجاد نمی کنند.

 

منابع : تبیان و جام جم/ خلاصه شده