داروهای بیهوشی

نویسنده: مهندس سرور بهبهانی

در سرزمین بیهوشی

از اتر تا ونتیلاتور

پیش از جراحی، متخصص بیهوشی ملاقاتی با بیمار دارد تا بتواند بهترین و مناسب ترین داروها و دوزها را با توجه به شرایط بیمار تعیین کند. اهمیت این مقادیر به علت تاثیر آنها بر ایمنی فرآیند بیهوشی است بر اساس شرایط پزشکی فعلی بیمار، ممکن است متخصص بیهوشی این اطلاعات ار یک بار دیگر در روز جراحی مورد ارزیبابی قرار داده و تغییراتی اعمال کند. پاسخگویی صحیح و دقیق به این سوالات در تعیین داروهای بیهوشی بسیار مهم است.

در پزشکی مدرن، بیهوشی عمومی به عنوان حالتی تعریف می‌شود که در آن فرد به علت استفاده از داروهای بیهوشی، به طور کامل هوشیاری خود را از دست می‌دهد. در طی این فرآیند داروهای مختلف و با اثرات متعدد به بیمار داده می‌شوند که هدف کلی آنها ایجاد حالت عدم هوشیاری، فراموشی و بی‌دردی است.
انتخاب روش بهینه و داروی مؤثر برای هر بیمار به عهده متخصص بیهوشی است.
بیهوشی عمومی فرآیند پیچیده‌ای است که مراحل زیر را شامل می‌شود:
ارزیابی‌های پیش از بیهوشی
تجویز داروهای بیهوشی عمومی
معاینه وضعیت قلب و تنفس بیمار
بی‌دردی
کنترل مجاری ورود هوا
کنترل مایعات
کنترل درد پس از جراحی
‏ارزیابی‌های پیش از بیهوشی

پیش از جراحی، متخصص بیهوشی ملاقاتی با بیمار دارد تا بتواند بهترین و مناسب‌ترین داروها و دوزها را با توجه به شرایط بیمار تعیین کند. اهمیت این مقادیر به علت تأثیر آنها بر ایمنی فرآیند بیهوشی است. اطلاعاتی که برای این ارزیابی از بیمار گرفته می‌شوند عبارتند از: سن، وزن، داروهای مورد استفاده، وجود سابقه قرار داشتن تحت بیهوشی عمومی. بر اساس شرایط پزشکی فعلی بیمار، ممکن است متخصص بیهوشی این اطلاعات را یک بار دیگر در روز جراحی مورد ارزیابی قرار داده و تغییراتی اعمال کند. پاسخگویی صحیح و دقیق به این سؤالات در تعیین داروهای بیهوشی بسیار مهم است. به عنوان مثال شخصی که از مواد الکلی یا اعتیادآور استفاده می‌کند، در صورت پنهان کردن این مسأله احتمالاً در حین جراحی به هوش بوده و یا دچار افزایش فشار خون خواهد شد. استفاده از برخی داروها نیز ممکن است با داروهای بیهوشی تداخل داشته و خطراتی را برای بیمار به وجود آورند.
یکی از جنبه‌های مهم این ارزیابی، بررسی و معاینه دقیق مجاری عبور هوا است. این بررسی شامل معاینه دهان و بافت‌های اطراف حنجره است. وضعیت دندان‌ها و میزان انعطاف‌پذیری گردن بازبینی می‌شود. در صورتی که کارگذاری لوله تراشه در گلو مشکل باشد، روش‌های جایگزینی مانند لوله‌گذاری در نای، حلق و ... استفاده می‌شود.
‏
داروهای پیش از عملاز چندین ساعت تا چند دقیقه قبل از شروع جراحی ممکن است متخصص بیهوشی داروهایی را از طریق تزریق داخل رگ و یا به صورت خوراکی تجویز کند. معمو‌ل‌ترین داروهای پیش از عمل عبارتند از ترکیبات نارکوتیک و سدتیو.
انجام بیهوشی بیهوشی عمومی هم در اتاق عمل و هم در اتاق مخصوص بیهوشی قابل انجام است. داروی بیهوشی به یکی از روش‌های تزریق داخل رگ (‏IV‏) و یا استنشاق ماده بیهوشی از درون یک ماسک صورت به بدن وارد می‌شود. بیهوشی از طریق تزریق داخل رگ سریع‌تر از استنشاق عمل می‌کند. بیمار در عرض 20-10 ثانیه به طور کامل بیهوش می‌شود. داروهای بیهوشی تزریقی معمولاً عبارتند از پریوفول، کتامین، اتومیدیت و ...
‏حفظ بیهوشی
طول مدت تأثیر مواد بیهوشی بین 5 تا 10 دقیقه است و پس از آن فرایند به هوش آمدن آغاز می‌شود. برای افزایش مدت بیهوشی (تا زمان پایان جراحی)، باید مقدار مشخص از ترکیبات اکسیژن، ‏NO2‎‏ و مواد بیهوشی دیگر از طریق استنشاق به بیمار داده شود. راه دیگر تزریق دوزهای معینی از ماده بیهوشی است. هر گاه سطح مواد بیهوشی در مغز از حد معینی کمتر شود فرآیند ریکاوری (بازگشت به سطح هوشیاری) اتفاق می‌افتد. از سال 1990، شیوه تزریق کنترل شده مواد بیهوشی با استفاده از پمپ اینفیوژن ابداع شده است. این روش به علت تسریع ریکاوری و کاهش مشکلات پس از بیهوشی (نظیر حالت تهوع و ...) ترجیح داده می‌شود.
‏روش‌های نوین استفاده از شیوه‌های انسداد عصبی- عضلانی، بخشی از بیهوشی مدرن است. در این شیوه نیازی نیست که عمق بیهوشی خیلی زیاد باشد. مانیتورینگ این روش به وسیله دستگاه تحریک‌کننده اعصاب محیطی انجام می‌شود. این وسیله پالس‌های الکتریکی کوتاهی را به اعصاب فرستاده و واکنش عضلات را بررسی می‌کند.
‏کنترل وضعیت مجاری عبور هوا
همزمان با کاهش هوشیاری در اثر بیهوشی عمومی، میزان عکس‌العمل‌های محافظتی در مجاری عبور هوا (نظیر سرفه کردن) کاهش می‌یابد و ممکن است الگوی تنفس در اثر اثرات مواد بیهوشی دچار نقص شود. برای باز نگه داشتن مجرای عبور هوا و حفظ پارامترهای تنفس عادی، از لوله‌های تنفسی استفاده می‌شود. این لوله‌ها در زمان بیهوشی به داخل مجرای تنفسی بیمار وارد می‌شود. برای انجام تنفس‌دهی یک لوله تراشه به داخل گلو هدایت می‌شود.
‏مانیتورینگ
مانیتورینگ شامل استفاده از تکنولوژی‌های متعدد به منظور حفظ و کنترل بیهوشی عمومی است. این تکنولوژی‌ها به شرح زیر هستند:
‏1- ECG‏: قرار دادن الکترودهایی بر روی پوست به منظور کنترل نرخ ضربان قلبی. با استفاده از این روش برخی علایم اولیه مشکلات قلبی قابل مشاهده و پیشگیری است. (این روش باید به طور پیوسته انجام شود)
2- پالس اکسیمتری: پروب این وسیله با دقت بر روی یکی از انگشتان نصب می‌شود و به طور پیوسته میان غلظت هموگلوبین حاوی اکسیژن را کنترل می‌کند.
3- کنترل فشار خون: به دو روش انجام می‌شود. روش اول (معمول‌ترین روش)، استفاده از روش غیرتهاجمی (‏NIBP‏) است. این شیوه با استفاده از یک کاف که به دور بازو یا پا بسته می‌شود، انجام می‌گیرد. سپس فشار خون با استفاده از دستگاه، چندین بار در حین جراحی کنترل می‌شود. در روش دوم فشار خون به صورت تهاجمی (‏IBP‏) اندازه‌گیری می‌شود. بیمارانی که به بیماری‌های قلبی یا تنفسی حاد مبتلا هستند و یا جراحی‌های بزرگی نظیر جراحی قلب (همراه با خونریزی شدید) در پیش رو دارند با این شیوه کنترل می‌شوند. در این روش، نوعی ابزار پلاستیکی وارد شریان بیمار شده و از این طریق فشار خون وی اندازه‌گیری می‌شود.‏
4- کنترل متناوب غلظت مواد بیهوشی: این کار توسط ماشین بیهوشی و به وسیله اندازه‌گیری درصد مواد بیهوشی استنشاقی انجام می‌شود.
5- پیغام کمبود اکسیژن: برخی مدارات الکترونیکی تعبیه شده در اتاق عمل در صورتی که سطح اکسیژن‏ هوای اتاق کمتر از 21 درصد باشد پیغام خطا می‌دهند.‏
6- پیغام قطع مدار: نشان‌دهنده قطع مدار به علت رسیدن به حد معینی از فشار در حین تنفس‌دهی است.
7- کنترل دی‏ ‌اکسید کربن (کاپنوگرافی): میزان دی‌ اکسید کربن موجود در ریه‌ها را اندازه‌گیری می‌کند. به این ترتیب متخصص بیهوشی از صحت تنفس‌دهی اطمینان پیدا می‌کند.‏
8- اندازه‌گیری حرارت بدن: برای آگاهی از بروز تب یا افزایش درجه حرارت انجام می‌شود.
9- از دستگاه EEG‏ و یا سایر تجهیزات مخصوص به منظور کنترل عمق بیهوشی استفاده می‌شود.‏
این روش از هوشیاری مغز بیمار ( عدم توانایی وی برای آگاه کردن اطرافیان به علت بی‌حسی سایر اعضای بدنش) جلوگیری می‌کند. همچنین با تعیین عمق بیهوشی از تزریق بیش از اندازه ماده بیهوشی اجتناب مِی‌شود.
‏
مراحل بیهوشی  مرحله 1: فاصله زمانی بین تزریق دارو و کاهش سطح هوشیاری است. در طی این مدت بیمار قادر به سخن گفتن است.
مرحله 2: در طی این مرحله ضربان قلب و تنفس بیمار موقتاً به هم می‌ریزد. حالت تهوع و حرکات اسپاسمی از نتایج این امر است. از آنجا که ممکن است بروز حالت تهوع منجر به بسته شدن مجرای تنفسی شود، گاهی اوقات با استفاده از داروهای خاص این عبور از این مرحله را سرعت می‌بخشند.
مرحله 3: در این مرحله عضلات کاملاً شل بوده و تنفس بیمار عادی می‌شود. حرکات چشم کند شده و در نهایت متوقف می‌شود. اکنون زمان آغاز جراحی فرا رسیده است.
‏
کاهش درد پس از جراحی فرآیند بیهوشی شامل طرح برنامه‌ای برای تشکیل درد پس از جراحی است. به این ترتیب باید داروهای متعددی به یکی از روش‌های خوراکی، تزریق زیرپوستی یا از طریق سرم به بیمار داده شود. در جراحی‌های ساده، داروهای خوراکی برای کاهش درد کفایت می‌کند ولی در جراحی‌های بزرگ باید از داروهای تزریقی با دوزهای گوناگون استفاده شود. استفاده از مورفین معمول‌ترین روش کاهش درد پس از جراحی‌های بزرگ است.
‏
میزان مرگ و میر ناشی از بیهوشی به طور کلی، میزان مرگ  و میر ناشی از بیهوشی در حدود 5 در میلیون برآورد می‌شود. علت مرگ در اثر بیهوشی معمولاً به فاکتورهای جراحی و یا بروز مشکلی در فاز دوم بیهوشی مربوط است که در طی آن عفونت یا نقص در کار یکی از ارگان‌ها (قلب، ریه، کلیه، کبد) رخ می‌دهد.

ونتیلاتور بیهوشی  

در پزشکی ، هنگامی که بیمار نمی تواند خود عمل تنفس را انجام دهد ، تنفس دهی مکانیکی به عنوان روشی برای کمک و یا جایگزینی فوری (خود بخود) عمل تنفس به کار می رود. همچنین در هنگام تیوب گذاری تهاجمی ( در مقابل تنفس دهی غیر تهاجمی ) که هوا بصورت مستقیم در جریان است، تنفس دهی باید به صورت مکانیکی انجام شود. در محیط های حساس مانند ICU  و در طی بیماری های حاد، برای مدت کوتاهی از تنفس دهی مکانیکی استفاده می شود. بعضی بیماران که به بیماریهای مزمن مبتلا هستند و به تنفس دهی بلند مدت نیاز دارند ، می توانند در خانه ، موسسة پرستاری و یا مراکز توانبخشی با کمک درمانگر تنفسی و یا پزشک کارهای مربوطه را انجام دهند .
شکل رایجِ تنفس دهی مکانیکی ، تهویة(تنفس دهی) فشار مثبت است که با افزایش فشار در مجاری هوایی و در نتیجه تحمیل هوای اضافی در ریه ها کار می کند . این شیوه در مقابل ونتیلاتورهای خیلی قدیمی فشار منفی معمولی است که در محیط اطراف قفسه سینة بیمار فشار منفی ایجاد می کرد ، که در نتیجه هوا به داخل ریه ها کشیده می شد .
با اینکه هدف از این تکنولوژی، نجات جان انسان است ولی تنفس دهی مکانیکی بسیاری عوارض بالفعل شامل فنوماتوراکس ، صدمات مسیرهای هوایی ، آسیب دندانی ، و ذات الریه در اثر  ونتیلاتور را با خود همراه دارد . بنابراین معمولاً تا حد ممکن از آن اجتناب می شود. وسالیوس (Vesalius ) اولین کسی بود که تنفس دهی مکانیکی را، با قرار دادن نی در نای حیوانات و سپس دمیدن در آن، توصیف کرد .
دستگاه Iron Lung :دستگاه Iron Lung، در سال 1929 ساخته شد و یکی از اولین دستگاه های فشار منفی بود که برای تنفس دهی بلند مدت استفاده شد . این وسیله در قرن بیستم تصحیح شد و به سبب اپیدمی بیماری فلج اطفال که جهان را در سال 1950 مصیبت زده کرد ، بطور وسیع استفاده شد . این دستگاه شامل یک مخزن باریک است  که تا گردن بیمار را می پوشاند . گردن با لاستیک درزبند(gasket) محکم بسته شده و  بنابراین صورت بیمار (و مسیر هوایی) در معرض هوای اتاق قرار می گیرد .
تبادل اکسیژن و دی اکسید کربن بین رگهای خونی و حفره های هوایی ریوی با روش انتشار انجام شده و به عملکرد خارجی نیازی ندارد. هوا باید به داخل و خارج ریه ها حرکت کرده تا فرآیند تبادل گاز برقرار باشد . در تنفس ناخودآگاه ، فشار منفی  توسط ماهیچه های تنفسی ایجاد شده و در اثر یکسان نبودن فشار هوای محیط و فشار داخلی سینه  ، جریان هوا را تولید می کند .
در دستگاه Iron Lung هوا بوسیله یک پمپ است برای تولید فضای خالی در داخل مخزن  ، بطور مکانیکی مکش شده ، و بنابراین فشار منفی ایجاد می شود . این فشار منفی موجب انبساط قفسه سینه و کاهش فشار درون ریوی و جاری شدن هوا در ریه ها می شود. هنگامی که هوای درون ریه ها به بیرون فرستاده می شود ، فشار درون تانک با فشار محیط اطراف برابر می شود و خاصیت ارتجاعی  قفسه سینه و ریه ها باعث بازدم پسیو می شود .
به این ترتیب، شکم همراه با ریه منبسط شده و جریان برگشت ورید به قلب را جدا کرده و منجر به جریان خون وریدی به سوی اندام تحتانی می شود . بر روی بدنه دستگاه سوراخ بزرگی برای دسترسی پرستار یا دستیار وجود دارد . بیماران می توانند بطور طبیعی صحبت کنند و بخورند ، و آیینه هایی برای مشاهده محیط اطراف در اختیار دارد . بعضی از افراد در این ریه های آهنی بطور نتیجه بخشی برای سالها توانستند زنده ماندند .
امروزه ، ونتیلاتورهای مکانیکی فشار منفی هنوز استفاده می شوند. دستگاه مذکور شبیه به نوعی زره بالاتنه است . زره بالاتنه بخشی است که فشار منفی را فقط در قفسه سینه با استفاده از یک کیسة نرم و سبک بوجود می آورد. عمدة استفادة آن در بیماران مبتلا به اختلالات عصبی است که بعضی عملکرد های عضلانیرا هنور ار دست نداده اند، . با این وجود ، به علت اینکه بیمار فقط در حالی دازکش می تواند از دستگاه استفاده کند، ساییدگی شدید و آسیب های پوستی از تبعات این نوع طراحی به شمار می رود و به عنوان وسیلة بلند مدت استفاده نمی شود. در سالهای اخیر برای این وسیله روکش جدیدی با پوستة پلی کربنات همراه با چسب های متعدد و پمپ نوسانی فشار بالا (بمنظور تنفس دهی دو فازة زرة بالاتنه) ، گذاشته شده است .
ونتیلاتور مکانیکیمبنای طراحی ونتیلاتورهای فشار مثبت ِمدرن، اساساً به پیشرفت های تکنولوژی نظامی در جنگ جهانی دوم به منظور فراهم کردن اکسیژن برای خلبان های جنگنده در ارتفاع بلند بوده است . چنین ونتیلاتورهایی با مجهز بودن به لوله های کوچک ، کم فشار و کم حجم، جایگزین دستگاه های قدیمی شدند.

محبوبیت ونتیلاتورهای فشار مثبت در طی اپیدمی فلج اطفال در 1950 در اسکاندیناوی و ایالات متحده آمریکا بیشتر شد . فشار مثبت به علی تامین کردن %50 اکسیژن از طریق لوله ها به شیوه دستی، منجر به کاهش نرخ مرگ و میر میان بیماران فلج اطفال در اثر ناتوانی تنفسی شد .
ونتیلاتور های فشار مثبت با افزایش فشار مسیرهوایی بیمار از طریق  لوله تراشه کار می کند . فشار مثبت به هوا اجازه میدهد تا پایان یافتن تنفس دهی(دم) ونتیلاتور، در مسیر هوایی جریان یابد. سپس ، فشار مسیر هوایی به صفر افتاده و دیوار قفسه سینه به حال خود بر می گردد و ریه ها حجم هوای محبوس در خود را از طریق بازدم پسیو با فشار به بیرون می فرستد.
شرایط قابل استفاده:
هنگامی که تنفس خودبخود بیمار برای بقای زندگی کافی نباشد، همچنین برای پیشگیری از توقف عملکردهای فیزولوژی دیگر، یا تبادل بی نتیجة گاز در ریه ها ، از ونتیلاتور استفاده می شود . دلالت دارد . تنفس دهی مکانیکی تنها برای میسر ساختن کمک به تنفس بکار گرفته می شود و بیمار را شفا نمی دهد .  شرایط بیمار باید به دقت بررسی شده بوده سپس تحت تنفس دهی مکانیکی قرار بگیرد. . بعلاوه ، فاکتورهای دیگرهم باید مورد توجه قرار گرفته شود زیرا تنفس دهی مکانیکی بدون عواقب نیست .
شرایط متداول برای تنفس دهی مکانیکی:
1. آسیب حاد ریه(شامل ARDS و تروما)
2.  ایست تنفسی
3. بیماری های مزمن انسداد ریوی(COPD )
4. اسیدوز حاد ریوی همراه ( pCO2¬¬>50mmHg وpH<7.25 ) ، که ممکن است ناشی از  ازکارافتادگی دیافراگم در اثر از سندروم Guillain-Barre' ،آسیب Myasthenia Gravis ، یا اثر داروی بیهوشی و داروهای سست کنندة عضله باشد .
5. افزایش نرخ تنفس در مواردی نظیر ، انقباض و دیگر علائم تنگی نفس .
6. هایپوکسیما همراه با فشار جزئی اکسیژن شریانیِ (PaO2 ) و  55mmHg>(FiO2 )
7. مسمومیت ، شوک ، ناتوانی قلبی (congestive heart failure )

انواع ونتیلاتورها:تنفس دهی هوا می تواند بدین گونه باشد :
1. تنفس دهی دستی با استفاده از آمبوبگ
2. تنفس دهی مکانیکی با استفاده از دستگاه ونتیلاتور . انواع ونتیلاتورهای مکانیکی شامل : 
ونتیلاتور قابل حمل: این ونتیلاتور کوچک و در عین حال بسیار قوی است و می تواند بصورت پنوماتیکی ( با پمپ هوا) یا از طریق منبع برق AC و یا منبع برق DC  نیرو بگیرد. 
ونتیلاتور ICU: این ونتیلاتورها بزرگتر بوده و معمولا به طور پیوسته به برق AC متصل هستند (دارای باتری برای سهولت حمل و نقل های داخلی و همچنین یک پشتیبان در مواقع نقص منبع میباشد).این مدل از ونتیلاتورها اغلب کاربرد مهمی از تنوع وسیع پارامترهای تنفس دهی را فراهم میکند(مثل افزایش نرخ تنفس) . همچنین بسیاری از ونتیلاتورهای ICU داری تجهیزات گرافیکی به منظور فراهم ساختن فیدبک بصری از هر تنفس هستند.
ونتیلاتور NICU: مخصوص به نوزادان زودرس ، اینها زیرمجموعه های مخصوصی از ونتیلاتورهای ICU هستند که برای تحویل دادن حجم و فشار های بسیار دقیق و کوچک مورد نیاز برای تنفس دهی به این بیماران کوچک طراحی شده اند .
ونتیلاتورهای PAP: این ونتیلاتورها مخصوص تنفس غیر تهاجمی طراحی شده و شامل ونتیلاتورهای قابل استفاده در خانه ، به منظور درمان تنگی نفس در خواب هستند. 
تنظیمات:در فیزیولوژی طبیعی ، تبادل گاز(اکسیژن / دی اکسید کربن) در سطح آلوئولهای درون ریه ها اتفاق می افتد. هنگام استفاهدة 100% FiO2  ، درجة خطا با کاستن اندازة PaO2(از گاز خون شریانی) ازmmHg  700  تخمین زده می شود . برای هراختلاف mmHg 100 ای ، میزان خطا 5% است . خطای بیشتر از 25% باید سریعاً پیگیری شود. علت بروز این خطا ، لوله گذاری نا مناسب یا پنومُتُراکس است. اگراین دلایل صحیح نبودند، دلایل دیگری را باید جستجو کرد و  باید برای درمان  از شنت درون ریوی استفاده شود . دیگر دلایل شنت گذاری عبارتند از :
کلاپس                                                                                                                                       ایجاد عفونت از طریق ذات الریه ، سندرم حاد تنگی نفس ، نقص تراکم قلبی یا خونریزی.
چه هنگام باید تنفس دهی مکانیکی را قطع کرد:قطع تنفس دهی مکانیکی همان قدر که نباید به تاخیر بیافتد ، نباید نا بهنگام نیز انجام شود . هرگاه بیمار قادر به حمایت تنفس دهی خود و اکسیژن گیری طبیعی شد ،  باید با دقت از دستگاه جدا شده و بطور مداوم معاینه شود . چندین پارامتر عینی برای جستجوکردن هنگام قطع تنفس دهی مکانیکی وجوددارد ، اما معیارهای مشخصی برای عمومیت دادن به همه بیماران وجود ندارد.
تنفس دهی غیر تهاجمی ( تنفس دهی فشار مثبت غیر تهاجمی)(NIPPV)تنفس دهی بدون استفاده از اندوتراکئال تیوب به عنوان تنفس دهی غیر تهاجمی شناخته می شود. تنفس دهی غیر تهاجمی در بیماره های خفیف استفاده می شود. اغلب در بیماری های قلبی ، بیماری مزمن ریوی ، تنگی نفس آ خواب ، و بیماری های عصبی – عضلانی  استفاده شده است . تنفس دهی غیر تهاجمی به طور مستقیم انجام می شود و هیچ دستگاه  تنفس دهی بکار گرفته نمی شود.
بعضی روش های متداول بکار گرفته شده از NIPPV شامل :
1فشار مسیرجریان هوایی مثبت پیوسته (CPAP)
2 فشار مسیرجریان هوایی مثبت دو سطحه(BIPAP)  که در طس آن فشار متناوب بین فشار مسیر جریان هوایی مثبت دمی IPAP و فشار مسیر جریان هوایی مثبت بازدمی EPAP ، با تلاش بیمار راه می افتد . 
3 تنفس دهی فشار مثبت نوبتی IPPV از طریق دهانه یا ماسک است.
اتصال به ونتیلاتور:
چندین  وسیله و دستگاه مکانیکی که به منظور حفاظت در برابر کلاپس مسیر هوایی ،نشتی هوا ، و تنفس دهی  وجود دارد .
ماسک صورت : در هنگام احیا و برای نیز تحت بیهوشی ، استفاده از ماسک صورت در اغلب موارد برای جلوگیری از نشت هوا کافی است . مسیر هوایی بیماران  بیهوش  از طریق باز نگه داشتن فک یا بوسیلة استفاده از بازکننده های بینی و دهان برقرار خواهد ماند . به این ترتیب یک راه هوایی از طریق بینی یا دهان به ریه ها فراهم می شود . از اثرات جرئی استفاده از ماسک، ایجاد زخم  در بخش برآمدة بینی برای بعضی از بیماران است . ماسک صورت همچنین برای تنفس دهی غیرتهاجمی در بیمارانهوشیار استفاده می شود . 
ماسک حنجره ای : این ماسک باعث کاهش درد و سرفه در اثر  واکنش به لوله تراشه می شود . با این وجود ،بر عکس تیوب های داخل گلو ، این ماسک ها در برابر تنفس دهی، معاینه با دقت فردی و نفس کسیدن خود به خودی بیمار محکم نیستند .
لوله گذاری نای : این روش اغلب برای تنفس دهی مکانیکی در طول ساعت ها یا هفته های متوالی انجام می شود . تیوب ازطریق بینی(تیوب بینی- نایی ) یا دهان(تیوب دهانی- نایی) به داخل نای پیشرفت می کند . در بیشتر نمونه ها تیوب ها با کاف هایی برای محافظت در برابر نشتی و تنفس دهی استفاده می شود . تیوب گذاری با کاف، بهترین محافظ در برابر تنفس است . تیوب های داخل گلو  حتما باعث درد و سرفه می شوند . بنابراین بجز در مواقعی که بیمار غش کرده یا  بیهوش است ، باید با تزریق داروی مسکن همراه باشدتا تحمل این تیوب امکان پذیر شود. دیگر اشکالات این تیوب شامل آسیب به قشر مخاطی بینی یا دهان و یا تنگی مجرای زیر زبانی است . 
مسیر هوایی مسدودکنندة مری : معمولا در مواقع ضروری تکنسین پزشکی اگر  مجاز به تیوب گذاری نباشند ، از این تکنیک استفاده می کند . این تیوبی است  که  بعد از اپی گلوت ، به مری وارد می شود . نوک آن برای مسدودکردن مری ، برجسته است و هوا  و اکسیژن از طریق سوراخ هایی که در کنار تیوب است تحویل داده می شود .    
 حلق: در  بیمارانی که نیاز فوری به هوا داشته باشنداستفاده می شود. در این افراد تیوب گذاری از راه گلو ناموفق است ، مسیر هوایی با داخل کردن یک لوله  از طریق جراحی گشوده می شود.. این روش شبیه تراکئوستومی است اما کریکوتیروتومی برای مواقع فوری پیش بینی شده است .  
 تراکئوستومی : هنگامی که بیماران به تنفس دهی مکانیکی برای چندین هفته نیاز دارند ، تراکئوستومی شاید بهترین راه مناسب است .از طریق جراحی راه عبور در نای ایجاد میشود . تیوب های تراکئوستومی بخوبی قابل تحمل بوده و احتیاجی به استفاده از داروهای مسکن نیست .  تیوب های تراکئوستومی شاید در طی درمان در بیماران مبتلا به  بیماری تنفسی شدید و مزمن ، یا در هر بیماری که قطع از تنفس دهی مکانیکی ( ماشینی ) برای او مشکل ایجاد می کند ، یا بیمارانی که بافت عضلانی اندکی دارند ، استفاده می شود . 

منبع:http://www.iranbmemag.com